Natural gas => Mostly Methane
Crude oil => Petroleum gas C1-4 bp~40 C
=> Naptha C5-9 bp 60-100 C
=> Gasoline C5-12 bp 40-205 C
=> Kerosene C10-18 bp 175-325 C
=> Diesel >C12 bp 250-350 C
=> Lubricating oil C20-50 bp 300-370
=> Heavy gas/Fuel oil C20-70 370-600
=> Coke/asphalt/wax >C70 bp >600
Light crude oil => Less wax content
Sour crude oil => contain sulfur >1%
Sweet crude oil => contain sulfur <0.5%
Natural gas condensate
generally has a specific gravity ranging
from 0.5-0.8 and may contain:
Hydrogen sulfide
Mercaptan (RSH)
Carbondioxide
Straigt chain alkane
Cyclohexane
Aromatics
วันพุธที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2552
วันจันทร์ที่ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2552
South Korea: The ingredient of Success
Introduction
In the afternoon of one warm Sunday, while I was looking at my Korean-style lunch “Bulgogi” served by the owner of a Korean restaurant at Porter Square, the food reminded me about my wonderful trip in South Korea 3 weeks ago. During a week spent in South Korea, I enjoyed having various kinds of delicious Korean traditional food such as Bimbimbab (Veggies mixed rice with hot pepper sauce), Tang-soo-euk (Sweet-and-sour chicken), Sam-get-tang (a whole chicken soup with rice inside), and so on. Furthermore, I also had a chance to learn how to cook some Korean traditional cuisine (such as Kimchi, Bibimbab, and Bulgogi) taught by famous chefs at Sook-Myung University, the nation’s first private women’s university under the royal patronage.
“So what?” some of you might ask me this question or “how the delicious food can be linked with the successful business?” Be patient with me for a moment. Since I myself have never cooked before (except instant noodle, or putting some stuff in to a microwave, if those can be considered cooking), I had no idea how difficult it was to prepare, cook and serve a palatable dish. After having the cooking lesson, I realized how hard it is. (I was grateful to my wife who always prepares delicious dishes for me). In order to cook a delicious dish, not only correct recipe is needed, but also fresh-and-clean ingredients and a skillful chef are required. This finding motivated me to rethink again about the success of South Korea. Of course, I was impressed by the fast growth of economy of this country over the last 30 years. However, I did not pay attention much what factors made the gigantic success happen.
Therefore, the objective of this paper is to describe about (what I believe to be) the factors (ingredients) of success of South Korea
Six ingredients
First of all, let me introduce 6 ingredients I believe that played as important roles of changing the nation once used to be one of the Asia’s poorest to become one of the world’s wealthiest nations.
1. Korean War and Difficulties
2. Gen. Park Chung-Hee (Who had ruled over South Korea more than 10 years)
3. Confucianism
4. The competition between South Korea and Japan
5. The close relationship between Korea and the U.S.
6. An effective education system
Let’s begin cooking
I still remember a fun story my friend told me about a man who has been trying to find out the best recipe to make the most delicious instant noodle (sound crazy, doesn’t it?). He used to eat instant noodle prepared by his senior while they both served in the Army together. He felt that the taste of that bowl of noodle was so fantastic that he wanted to eat it again and again. Unfortunately, for some reasons, he had no chance to ask for the secret recipe from the senior. And the senior had quit from the Army and they did not meet again. After his service in the Army, he had been trying to make and taste instant noodle for many years but still could not find the recipe that can be compared with the noodle prepared by his senior. Hopeless, he one day ran into his senior. He felt so excited and asked his senior to prepare the noodle for him again because he wanted to learn how to cook from the senior. Even surprised, the senior cooked a bowl of instant noodle for him. The man surprisingly found that the senior’s recipe was very typical and exact the same as his. Furthermore, the taste of the noodle was not as delicious as the one he used to have many years ago. The man told the senior about his story and asked the senior to try to figure out what recipe the senior used to prepare the instant noodle for him. Two men were apart. One week later the man got a letter with a pack of instant noodle from his senior writing “ Now I remember the day I prepared the instant noodle that you believe it is the most delicious one. There was no such a secret recipe. But I remember that on that day you and your friends had very hard practice for the whole morning without any rest. I guess that the secret is you have to eat it when you are very hungry!!”
Ingredient I: War and difficulties
Even though the story above seems a bit of unrealistic, it still gives us a lesson that in order to be successful, the deep desire or the hunger for success is the most important. Ruled under Japanese empire for a long time (about 35 years) and getting through a lot of difficulties after the World War II and the Korea War, South Korea’s people were really hungry for better lives and better future. They all had the same clear picture how terrible it was to live in such a poor country. Consequently, people realized that they all needed to work hard. Korean realized that the difficulties from work could not be compared with their difficulties from the wars. Moreover, they knew that the development of the nation was not a one-man show. They needed cooperation among people in the nation. It was the only way and only hope to change the terrible situation. They all realized the fact that they would survive all or otherwise die all. And this was the first important ingredient.
Ingredient II: General Park Chung-He
Although Korean people had realized how important it was to help one another to rebuild the nation, without an effective leader, this task could have not been accomplished. In my opinion, the second ingredient of Korea’s success was Park Chung-Hee, who had been ruling over South Korea as the president from 1961-1979. Under his dictatorship, South Korea had a very high growth rate of economy. What President Park had achieved included export-oriented industrialization and import substitution policy under which various heavy industries were developed and supported by the government. He also fought against corruption (though a lot of people blamed him for his brutality) and tried every means to boost up the growth of Korea’s economy. For instance, despite disapproval from a lot of Korean people who considered Japanese as enemies, he accepted capital inflow from Japan in order to inject it to the economy. In my perspective, I do not agree with the dictatorship. However, I must accept that during the crisis like what South Korea faced with at that time, having a decisive leader who would make the whole nation move forward was apparently an important ingredient of success. This ingredient, President Park, also came into the picture at the right moment. At that time, Korea needed to start walking and running from scratch, therefore needed such a leader. However, he would have not benefited to South Korea, if at that time South Korea already had had strong economy, which would be better supported under democracy
Ingredient III: Confucianism
Confucianism has been embedded in Korean’s people, generation to generation. It is a part of their lives. Confucianism helps every Korean know which role they are supposed to play and how to treat other people in society. One concept that I believe played an important factor resulting in South Korea’s success is the concept of seniority. Each Korean pays high attention to seniority. If you, a foreigner, have a group of Korean friends, you might not know who is older than others. If you ask your Korean friends, however, each can tell you who is older than whom. Many years ago, when I lived in South Korea in 2001-2003, the first question (besides my name and my birthplace) my Korean friend asked about myself was which year I was born. They asked me because they wanted to know how we should treat each other.
In my view, this characteristic helped South Korea to achieve economic reform easier. Since during the reform you would need the whole nation see the same thing, do the same way (i.e., it was not under a brainstorming process which required innovative ideas, but it was under the executing process), having each one respected to his/her seniors or her bosses and obey the policies given from the top would be very helpful (i.e., more effective top-down management was required during the crisis). Thus, Confucianism was the third important ingredient.
Ingredient IV: The competition between South Korea and Japan
Over 30 years ruled by Japanese, South Korean people, especially the generation born during that period, treated Japanese as their nemeses. After the World War II, Japan had redeveloped itself from scratch and became far wealthier than South Korea during 60s and 70s. As a result, Korean people who could lose to anyone but Japanese, had tried hard to catch up Japan in every industry. For instance, in electronics industry, Korean’s Samsung and LG were catching up Japanese’s Sony and Panasonic. In shipbuilding industry once dominated by Japanese firms, currently Korean’s Hyundai Heavy Industry have surpassed those firms to be the number one in the world, contributing more than 50% of annual ships built. In automobile industry, Hyundai Motor has been trying their best to reduce its gap between Hyundai and the Japanese cars such as Toyota, Honda or Nissan.
I was once told that if I want to dramatically improve my Scrabble skill or chess skill, I should have a friend (or an opponent) with whom I could compete. And if both my friend and I take the competition seriously, both of us will improve much beyond we expect. By setting Japan as a goal to defeat, South Korea has tremendously improved their competency and knowledge in a fast track. And this competition was considered the fourth ingredient of Korea’s success.
Ingredient V: The close relationship between South Korea and the U.S.
The U.S. not only helped South Korea out from North Korea in the Korean War, but it also helped South Korea to rebuild the nation. Financially, the U.S. provided South Korea with capital inflows to get through economic reform. The U.S. market was also the big export market for South Korea. Furthermore, American missionaries had come to help Korean to have better sanitation and education system, founding many schools and hospitals, teaching various kinds of knowledge to South Korea. (e.g. Ford Motors also once helped Hyundai Motor to develop a prototype). Eventually, by the help of the U.S., South Korea has surpassed North Korea in term of wealth and became one of the wealthiest nations. (Compared with North Korea who was a partner with the U.S.S.R. and failed to prosper despite the fact that North Korea used to be wealthier than the South after the Korean War). Thus, the relationship between South Korea and the U.S. were the fifth necessary ingredient. (Author: Perhaps, that is why Kimchi burger is sold like a hot cake in South Korea, implying Korean+ American =>success; Kimchi+ Burger => delicious)
Ingredient VI: An effective education system
I have discussed about 5 ingredients so far: Desire to be successful (War and difficulties), an effective leader, the concept helping everyone know his/her role (Confucianism), competition, and the help of the U.S.. All of the above ingredients were essential. However, the success would have not happened if Korea had not had the last ingredient, an effective education system. The education system was crucial. It was used as a mediator to pass on to the new generation (1) the passion of old generation, (2) the concepts of life and (3) the valuable knowledge and experience gaining in expense of the sweat and blood of the old generation. And South Korea did a great job in building a very high standard education system.
Believe it or not: South Korea’s literacy rate is 100%. Thanks to King Se-Jong who has invented Korean alphabets, which are easy to learn and remember (There are only 14 consonants and 10 vowels in Korean language or called ‘Hangeul’).
Korean people pay very high attention on education. High School students have to intensely compete to one another to get into the top universities. During 4 years in universities, they have to get a good grades, get high score of TOEIC test (English Test), and good recommendations from their professors in order to have a good odds to get into famous companies like Samsung, Hyundai, LG, SK Telecom and so on. They believe good education can guarantee good life. Furthermore, Korean people also prefer to send their sons/daughters to have some experience in abroad, especially in the U.S. (Do you know how many Korean at MIT Sloan?), giving them opportunities to learn different cultures, useful knowledge and bring them back to develop the nation further. Therefore, in my point of view, the sixth ingredient was Korea’s high standard education system.
Epilogue
I have just finished my last piece of delicious Bulgogi and still felt that I missed something to be included in my report. While pondering, I began to eat the rest of sticky rice and Kimchi in my plate. “…Kimchi…Kimchi…yes, Kimchi!!, Eureka!!,” I shouted loudly in my mind. The last ingredient that I missed was ‘the nationalism.” Korean people are proud to be called Korean and they have collective sense of ownership of the nation. Just as Korean cuisine cannot miss Kimchi, Korean success could not have occurred without Korean’s pride of their nation.
In the afternoon of one warm Sunday, while I was looking at my Korean-style lunch “Bulgogi” served by the owner of a Korean restaurant at Porter Square, the food reminded me about my wonderful trip in South Korea 3 weeks ago. During a week spent in South Korea, I enjoyed having various kinds of delicious Korean traditional food such as Bimbimbab (Veggies mixed rice with hot pepper sauce), Tang-soo-euk (Sweet-and-sour chicken), Sam-get-tang (a whole chicken soup with rice inside), and so on. Furthermore, I also had a chance to learn how to cook some Korean traditional cuisine (such as Kimchi, Bibimbab, and Bulgogi) taught by famous chefs at Sook-Myung University, the nation’s first private women’s university under the royal patronage.
“So what?” some of you might ask me this question or “how the delicious food can be linked with the successful business?” Be patient with me for a moment. Since I myself have never cooked before (except instant noodle, or putting some stuff in to a microwave, if those can be considered cooking), I had no idea how difficult it was to prepare, cook and serve a palatable dish. After having the cooking lesson, I realized how hard it is. (I was grateful to my wife who always prepares delicious dishes for me). In order to cook a delicious dish, not only correct recipe is needed, but also fresh-and-clean ingredients and a skillful chef are required. This finding motivated me to rethink again about the success of South Korea. Of course, I was impressed by the fast growth of economy of this country over the last 30 years. However, I did not pay attention much what factors made the gigantic success happen.
Therefore, the objective of this paper is to describe about (what I believe to be) the factors (ingredients) of success of South Korea
Six ingredients
First of all, let me introduce 6 ingredients I believe that played as important roles of changing the nation once used to be one of the Asia’s poorest to become one of the world’s wealthiest nations.
1. Korean War and Difficulties
2. Gen. Park Chung-Hee (Who had ruled over South Korea more than 10 years)
3. Confucianism
4. The competition between South Korea and Japan
5. The close relationship between Korea and the U.S.
6. An effective education system
Let’s begin cooking
I still remember a fun story my friend told me about a man who has been trying to find out the best recipe to make the most delicious instant noodle (sound crazy, doesn’t it?). He used to eat instant noodle prepared by his senior while they both served in the Army together. He felt that the taste of that bowl of noodle was so fantastic that he wanted to eat it again and again. Unfortunately, for some reasons, he had no chance to ask for the secret recipe from the senior. And the senior had quit from the Army and they did not meet again. After his service in the Army, he had been trying to make and taste instant noodle for many years but still could not find the recipe that can be compared with the noodle prepared by his senior. Hopeless, he one day ran into his senior. He felt so excited and asked his senior to prepare the noodle for him again because he wanted to learn how to cook from the senior. Even surprised, the senior cooked a bowl of instant noodle for him. The man surprisingly found that the senior’s recipe was very typical and exact the same as his. Furthermore, the taste of the noodle was not as delicious as the one he used to have many years ago. The man told the senior about his story and asked the senior to try to figure out what recipe the senior used to prepare the instant noodle for him. Two men were apart. One week later the man got a letter with a pack of instant noodle from his senior writing “ Now I remember the day I prepared the instant noodle that you believe it is the most delicious one. There was no such a secret recipe. But I remember that on that day you and your friends had very hard practice for the whole morning without any rest. I guess that the secret is you have to eat it when you are very hungry!!”
Ingredient I: War and difficulties
Even though the story above seems a bit of unrealistic, it still gives us a lesson that in order to be successful, the deep desire or the hunger for success is the most important. Ruled under Japanese empire for a long time (about 35 years) and getting through a lot of difficulties after the World War II and the Korea War, South Korea’s people were really hungry for better lives and better future. They all had the same clear picture how terrible it was to live in such a poor country. Consequently, people realized that they all needed to work hard. Korean realized that the difficulties from work could not be compared with their difficulties from the wars. Moreover, they knew that the development of the nation was not a one-man show. They needed cooperation among people in the nation. It was the only way and only hope to change the terrible situation. They all realized the fact that they would survive all or otherwise die all. And this was the first important ingredient.
Ingredient II: General Park Chung-He
Although Korean people had realized how important it was to help one another to rebuild the nation, without an effective leader, this task could have not been accomplished. In my opinion, the second ingredient of Korea’s success was Park Chung-Hee, who had been ruling over South Korea as the president from 1961-1979. Under his dictatorship, South Korea had a very high growth rate of economy. What President Park had achieved included export-oriented industrialization and import substitution policy under which various heavy industries were developed and supported by the government. He also fought against corruption (though a lot of people blamed him for his brutality) and tried every means to boost up the growth of Korea’s economy. For instance, despite disapproval from a lot of Korean people who considered Japanese as enemies, he accepted capital inflow from Japan in order to inject it to the economy. In my perspective, I do not agree with the dictatorship. However, I must accept that during the crisis like what South Korea faced with at that time, having a decisive leader who would make the whole nation move forward was apparently an important ingredient of success. This ingredient, President Park, also came into the picture at the right moment. At that time, Korea needed to start walking and running from scratch, therefore needed such a leader. However, he would have not benefited to South Korea, if at that time South Korea already had had strong economy, which would be better supported under democracy
Ingredient III: Confucianism
Confucianism has been embedded in Korean’s people, generation to generation. It is a part of their lives. Confucianism helps every Korean know which role they are supposed to play and how to treat other people in society. One concept that I believe played an important factor resulting in South Korea’s success is the concept of seniority. Each Korean pays high attention to seniority. If you, a foreigner, have a group of Korean friends, you might not know who is older than others. If you ask your Korean friends, however, each can tell you who is older than whom. Many years ago, when I lived in South Korea in 2001-2003, the first question (besides my name and my birthplace) my Korean friend asked about myself was which year I was born. They asked me because they wanted to know how we should treat each other.
In my view, this characteristic helped South Korea to achieve economic reform easier. Since during the reform you would need the whole nation see the same thing, do the same way (i.e., it was not under a brainstorming process which required innovative ideas, but it was under the executing process), having each one respected to his/her seniors or her bosses and obey the policies given from the top would be very helpful (i.e., more effective top-down management was required during the crisis). Thus, Confucianism was the third important ingredient.
Ingredient IV: The competition between South Korea and Japan
Over 30 years ruled by Japanese, South Korean people, especially the generation born during that period, treated Japanese as their nemeses. After the World War II, Japan had redeveloped itself from scratch and became far wealthier than South Korea during 60s and 70s. As a result, Korean people who could lose to anyone but Japanese, had tried hard to catch up Japan in every industry. For instance, in electronics industry, Korean’s Samsung and LG were catching up Japanese’s Sony and Panasonic. In shipbuilding industry once dominated by Japanese firms, currently Korean’s Hyundai Heavy Industry have surpassed those firms to be the number one in the world, contributing more than 50% of annual ships built. In automobile industry, Hyundai Motor has been trying their best to reduce its gap between Hyundai and the Japanese cars such as Toyota, Honda or Nissan.
I was once told that if I want to dramatically improve my Scrabble skill or chess skill, I should have a friend (or an opponent) with whom I could compete. And if both my friend and I take the competition seriously, both of us will improve much beyond we expect. By setting Japan as a goal to defeat, South Korea has tremendously improved their competency and knowledge in a fast track. And this competition was considered the fourth ingredient of Korea’s success.
Ingredient V: The close relationship between South Korea and the U.S.
The U.S. not only helped South Korea out from North Korea in the Korean War, but it also helped South Korea to rebuild the nation. Financially, the U.S. provided South Korea with capital inflows to get through economic reform. The U.S. market was also the big export market for South Korea. Furthermore, American missionaries had come to help Korean to have better sanitation and education system, founding many schools and hospitals, teaching various kinds of knowledge to South Korea. (e.g. Ford Motors also once helped Hyundai Motor to develop a prototype). Eventually, by the help of the U.S., South Korea has surpassed North Korea in term of wealth and became one of the wealthiest nations. (Compared with North Korea who was a partner with the U.S.S.R. and failed to prosper despite the fact that North Korea used to be wealthier than the South after the Korean War). Thus, the relationship between South Korea and the U.S. were the fifth necessary ingredient. (Author: Perhaps, that is why Kimchi burger is sold like a hot cake in South Korea, implying Korean+ American =>success; Kimchi+ Burger => delicious)
Ingredient VI: An effective education system
I have discussed about 5 ingredients so far: Desire to be successful (War and difficulties), an effective leader, the concept helping everyone know his/her role (Confucianism), competition, and the help of the U.S.. All of the above ingredients were essential. However, the success would have not happened if Korea had not had the last ingredient, an effective education system. The education system was crucial. It was used as a mediator to pass on to the new generation (1) the passion of old generation, (2) the concepts of life and (3) the valuable knowledge and experience gaining in expense of the sweat and blood of the old generation. And South Korea did a great job in building a very high standard education system.
Believe it or not: South Korea’s literacy rate is 100%. Thanks to King Se-Jong who has invented Korean alphabets, which are easy to learn and remember (There are only 14 consonants and 10 vowels in Korean language or called ‘Hangeul’).
Korean people pay very high attention on education. High School students have to intensely compete to one another to get into the top universities. During 4 years in universities, they have to get a good grades, get high score of TOEIC test (English Test), and good recommendations from their professors in order to have a good odds to get into famous companies like Samsung, Hyundai, LG, SK Telecom and so on. They believe good education can guarantee good life. Furthermore, Korean people also prefer to send their sons/daughters to have some experience in abroad, especially in the U.S. (Do you know how many Korean at MIT Sloan?), giving them opportunities to learn different cultures, useful knowledge and bring them back to develop the nation further. Therefore, in my point of view, the sixth ingredient was Korea’s high standard education system.
Epilogue
I have just finished my last piece of delicious Bulgogi and still felt that I missed something to be included in my report. While pondering, I began to eat the rest of sticky rice and Kimchi in my plate. “…Kimchi…Kimchi…yes, Kimchi!!, Eureka!!,” I shouted loudly in my mind. The last ingredient that I missed was ‘the nationalism.” Korean people are proud to be called Korean and they have collective sense of ownership of the nation. Just as Korean cuisine cannot miss Kimchi, Korean success could not have occurred without Korean’s pride of their nation.
วันพฤหัสบดีที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2552
มารู้จักคอร์ดต่างๆที่ใช้แข่งเทนนิสระดับโลกกัน
[บทความนี้คัดมาจากบทความที่ลงในผู้จัดการออนไลน์ คอลัมน์ Eye on Sport
โดยคุณกษิติ กมลนาวิน ลงใน website.
http://www.manager.co.th/Sport/ViewNews.aspx?NewsID=9520000042198
เมื่อวันที่ 15 Apr 2009 ] ขอขอบคุณคุณกษิติ ที่แบ่งปันความรู้ครับ
สนามเทนนิสในปัจจุบันมีสภาพแตกต่างกัน 4 แบบ คือ คอร์ทหญ้า ( Grass court ) คอร์ทดิน ( Clay court ) คอร์ทปูน ( Hard court ) และ คอร์ทพรม ( Carpet court ) ซึ่งรายการของ เอทีพี เวิลด์ ทัวร์ หรือ ดับเบิลยูทีเอ ทัวร์ ที่มีการแข่งขันตลอดปี ยังไงนักเทนนิสอาชีพก็จะต้องมีโอกาสได้เล่นในสนามครบทั้ง 4 ชนิดอย่างแน่นอน
คอร์ทหญ้า ซึ่งมีมากในประเทศอังกฤษ ส่วนมากจะใช้หญ้าพันธุ์ที่เรียกว่า รายกราส ( Ryegrass ) ซึ่งมีคุณสมบัติทำให้บอลกระดอนช้ากว่าหญ้าพันธุ์อื่นๆ คอร์ทหญ้ามีค่าดูแลรักษาสูงกว่า ฮาร์ด คอร์ท และ เคลย์คอร์ท ต้องมีการหว่านเมล็ด ปลูกใหม่ทุกปี และเวลาสนามเปียกก็จะค่อนข้างลื่น ดังนั้น สมัยนี้พอฝนมา เขาก็ต้องรีบเอาผ้าใบคลุมทันที ไม่เช่นนั้นกว่าหญ้าจะแห้ง รอเป็นวันครับ
การแข่งขันที่ใช้ สนามหญ้า ก็คือ วิมเบิลดัน รายการระดับ แกรนด์ สแลม ของประเทศอังกฤษที่เป็นทอร์นาเมนท์ที่เก่าแก่ที่สุด เริ่มกันตั้งแต่ปี 1877 นอกจากนั้น ก็ยังมีรายการอื่นๆอีก เช่น อารตัว แชมเปียนชิพ ( Artois Championship ) รายการ ออร์ดีนา โอเพน ( Ordina Open ) และคนที่เล่นได้ดีในสนามลักษณะนี้ ก็คือ วีนัส วิลเลียมส์ โรเจอร์ เฟเดเรอร์ พีท แซมพรัส ชเตฟี กราฟ เป็นต้น
ฮาร์ด คอร์ท เป็นคอร์ทปูน มีอยู่ทั่วโลก มักปูพื้นผิวด้วยยางแอสฟัลท์ ( asphalt ) มีคุณสมบัติทำให้บอลกระดอนเร็วกว่า คอร์ทดิน แต่ช้ากว่า คอร์ทหญ้า ทั้งนี้ ขึ้นอยู่กับปริมาณและขนาดของเม็ดทรายที่ผสมเข้าไปในปูนเพื่อฉาบผิวพื้น ถ้ายิ่งมีทรายน้อย บอลก็จะยิ่งกระดอนเร็ว อย่างรายการระดับ แกรนด์ สแลม ก็มี ยู เอส โอเพน เขาเรียกว่า อคริลิค ฮาร์ด คอร์ท ( Acrylic hard court ) ส่วน ออสตราเลียน โอเพน เป็น ซินเธทิค ฮาร์ด คอร์ท ( Synthetic hard court )
คอร์ทพรม อันนี้จะใช้ได้ก็เฉพาะสนามในร่ม เป็นพวกยางหรือวัสดุสังเคราะห์ รายการที่ใช้ คอร์ทพรม ก็มีตัวอย่าง เช่น เบแอ็นเป ปารีบา มาสเตอร์ส ( BNP Paribas Masters ) ที่กรุงปารี ประเทศฝรั่งเศส
สนามเทนนิสอีกชนิดหนึ่ง คือ คอร์ทดิน ทำจากพวกอิฐ หินบด ซึ่งแม้ว่าค่าก่อสร้างสนามแบบนี้จะดูราคาไม่สูงเท่ากับสนามแบบอื่นๆ แต่ผมอยากเรียนท่านผู้อ่านว่า มันจะมาหนักที่ค่าดูแลรักษา อย่างน้อยก็ใช้เงินมากกว่า ฮาร์ด คอร์ท เขาต้องใช้ลูกกลิ้งไถพื้นผิวให้เรียบอยู่เสมอ แล้ว คอร์ทดิน ก็ยังมี 2 ชนิดแตกต่างกัน คือ ดินสีแดง อย่างที่ใช้ในทวีปยุโรปและอเมริกาเหนือ มีคุณสมบัติไม่ดูดซับน้ำง่ายๆ ที่เขาไม่ใช้ดินแท้ๆก็เพราะเวลามีน้ำเฉอะแฉะ กว่าจะแห้งนั้นกินเวลาร่วม 2-3 วันครับ อันนี้ผิดกับ ดินสีเขียว ที่ส่วนมากจะใช้ในสหรัฐอเมริกา เรียกว่า ฮาร์-ทรู ( Har-Tru ) หรือ อเมริกัน เคลย์ ( American clay ) ซึ่งพื้นผิวจะมีคุณสมบัติแข็งกว่า บอลกระดอนเร็วกว่า แต่ส่วนมากเขาจะใช้ปูชั้นล่างของผิวหน้ามากกว่า รายการเทนนิสระดับ แกรนด์ แสลม ที่ใช้ คอร์ทดินสีแดงๆ ก็คือ เฟรนช์ โอเพน
ลูกบอลจะกระดอนบนคอร์ทดินได้สูงและช้ากว่าบนคอร์ทชนิดอื่น ดังนั้น อย่าไปหวังว่าจะหวดทีเดียวให้คู่ต่อสู้รับกลับมาไม่ได้ ในแต่ละเกม ลูกวินเนอร์มีให้เห็นน้อยกว่า ดังนั้น การเล่นเทนนิสบนคอร์ทดินจึงเป็นเกมยืดเยื้อพอสมควร เหมาะสำหรับนักเทนนิสที่ชอบคอยตั้งรับ ตีโต้ท้ายคอร์ท รวมทั้ง พวกที่ชอบเล่นท็อพสปิน ลูกเล่นอีกอย่างที่นักหวดถนัดคอร์ทดินชอบใช้คือ ลูกหยอด ใครไม่ถนัดคอร์ทประเภทนี้ก็ยากที่จะเข้าสู่รอบลึกๆ เพราะการเคลื่อนที่บนคอร์ทดินนั้นแตกต่างจากคอร์ทอื่นอย่างสิ้นเชิง มันเป็นลักษณะการไถลเข้าหาลูกบอลแล้วตีมากกว่าการเล่นบนฮาร์ดคอร์ทหรือกราสคอร์ทที่ต้องวิ่งไปแล้วหยุดเพื่อหวดลูกบอล
นักเทนนิสที่ถนัดการเล่นบน คอร์ทดิน ถ้าเป็นผู้หญิงก็ต้อง ชุสตีน เอแน็ง ( Justine Henin ) อดีตมือ 1 ของโลกชาวเบลเยียม ที่คว้าแชมป์หญิงเดี่ยว โรล็อง การโรส หรือ เฟรนช์ โอเพน มา 4 สมัยในปี 2003 และ 2005-2007 ส่วนฝ่ายชายเป็น ราฟาเอล นาดาล มือ 1 ของโลกชาวสเปนแน่นอน เพราะหมอนี่กวาดแชมป์ชายเดี่ยว เฟรนช์ โอเพน มาแล้ว 4 สมัยซ้อนในปี 2005-2008 ซึ่งว่าที่จริงแล้ว นาดาล ก็ไม่เคยแพ้ใน เฟรนช์ โอเพน เลยตั้งแต่ลงแข่งมา แถมยังเป็นเจ้าของสถิติชนะติดต่อกันบนคอร์ทชนิดเดียวกันยาวนานที่สุดด้วย โดยตั้งแต่เดือนเมษายน 2005 ถึงเดือนพฤษภาคม 2007 เขาทำสถิติได้รับชัยชนะบน เคลย์ คอร์ท ติดต่อกันเอาไว้ที่ 81 แมตช์
โดยคุณกษิติ กมลนาวิน ลงใน website.
http://www.manager.co.th/Sport/ViewNews.aspx?NewsID=9520000042198
เมื่อวันที่ 15 Apr 2009 ] ขอขอบคุณคุณกษิติ ที่แบ่งปันความรู้ครับ
สนามเทนนิสในปัจจุบันมีสภาพแตกต่างกัน 4 แบบ คือ คอร์ทหญ้า ( Grass court ) คอร์ทดิน ( Clay court ) คอร์ทปูน ( Hard court ) และ คอร์ทพรม ( Carpet court ) ซึ่งรายการของ เอทีพี เวิลด์ ทัวร์ หรือ ดับเบิลยูทีเอ ทัวร์ ที่มีการแข่งขันตลอดปี ยังไงนักเทนนิสอาชีพก็จะต้องมีโอกาสได้เล่นในสนามครบทั้ง 4 ชนิดอย่างแน่นอน
คอร์ทหญ้า ซึ่งมีมากในประเทศอังกฤษ ส่วนมากจะใช้หญ้าพันธุ์ที่เรียกว่า รายกราส ( Ryegrass ) ซึ่งมีคุณสมบัติทำให้บอลกระดอนช้ากว่าหญ้าพันธุ์อื่นๆ คอร์ทหญ้ามีค่าดูแลรักษาสูงกว่า ฮาร์ด คอร์ท และ เคลย์คอร์ท ต้องมีการหว่านเมล็ด ปลูกใหม่ทุกปี และเวลาสนามเปียกก็จะค่อนข้างลื่น ดังนั้น สมัยนี้พอฝนมา เขาก็ต้องรีบเอาผ้าใบคลุมทันที ไม่เช่นนั้นกว่าหญ้าจะแห้ง รอเป็นวันครับ
การแข่งขันที่ใช้ สนามหญ้า ก็คือ วิมเบิลดัน รายการระดับ แกรนด์ สแลม ของประเทศอังกฤษที่เป็นทอร์นาเมนท์ที่เก่าแก่ที่สุด เริ่มกันตั้งแต่ปี 1877 นอกจากนั้น ก็ยังมีรายการอื่นๆอีก เช่น อารตัว แชมเปียนชิพ ( Artois Championship ) รายการ ออร์ดีนา โอเพน ( Ordina Open ) และคนที่เล่นได้ดีในสนามลักษณะนี้ ก็คือ วีนัส วิลเลียมส์ โรเจอร์ เฟเดเรอร์ พีท แซมพรัส ชเตฟี กราฟ เป็นต้น
ฮาร์ด คอร์ท เป็นคอร์ทปูน มีอยู่ทั่วโลก มักปูพื้นผิวด้วยยางแอสฟัลท์ ( asphalt ) มีคุณสมบัติทำให้บอลกระดอนเร็วกว่า คอร์ทดิน แต่ช้ากว่า คอร์ทหญ้า ทั้งนี้ ขึ้นอยู่กับปริมาณและขนาดของเม็ดทรายที่ผสมเข้าไปในปูนเพื่อฉาบผิวพื้น ถ้ายิ่งมีทรายน้อย บอลก็จะยิ่งกระดอนเร็ว อย่างรายการระดับ แกรนด์ สแลม ก็มี ยู เอส โอเพน เขาเรียกว่า อคริลิค ฮาร์ด คอร์ท ( Acrylic hard court ) ส่วน ออสตราเลียน โอเพน เป็น ซินเธทิค ฮาร์ด คอร์ท ( Synthetic hard court )
คอร์ทพรม อันนี้จะใช้ได้ก็เฉพาะสนามในร่ม เป็นพวกยางหรือวัสดุสังเคราะห์ รายการที่ใช้ คอร์ทพรม ก็มีตัวอย่าง เช่น เบแอ็นเป ปารีบา มาสเตอร์ส ( BNP Paribas Masters ) ที่กรุงปารี ประเทศฝรั่งเศส
สนามเทนนิสอีกชนิดหนึ่ง คือ คอร์ทดิน ทำจากพวกอิฐ หินบด ซึ่งแม้ว่าค่าก่อสร้างสนามแบบนี้จะดูราคาไม่สูงเท่ากับสนามแบบอื่นๆ แต่ผมอยากเรียนท่านผู้อ่านว่า มันจะมาหนักที่ค่าดูแลรักษา อย่างน้อยก็ใช้เงินมากกว่า ฮาร์ด คอร์ท เขาต้องใช้ลูกกลิ้งไถพื้นผิวให้เรียบอยู่เสมอ แล้ว คอร์ทดิน ก็ยังมี 2 ชนิดแตกต่างกัน คือ ดินสีแดง อย่างที่ใช้ในทวีปยุโรปและอเมริกาเหนือ มีคุณสมบัติไม่ดูดซับน้ำง่ายๆ ที่เขาไม่ใช้ดินแท้ๆก็เพราะเวลามีน้ำเฉอะแฉะ กว่าจะแห้งนั้นกินเวลาร่วม 2-3 วันครับ อันนี้ผิดกับ ดินสีเขียว ที่ส่วนมากจะใช้ในสหรัฐอเมริกา เรียกว่า ฮาร์-ทรู ( Har-Tru ) หรือ อเมริกัน เคลย์ ( American clay ) ซึ่งพื้นผิวจะมีคุณสมบัติแข็งกว่า บอลกระดอนเร็วกว่า แต่ส่วนมากเขาจะใช้ปูชั้นล่างของผิวหน้ามากกว่า รายการเทนนิสระดับ แกรนด์ แสลม ที่ใช้ คอร์ทดินสีแดงๆ ก็คือ เฟรนช์ โอเพน
ลูกบอลจะกระดอนบนคอร์ทดินได้สูงและช้ากว่าบนคอร์ทชนิดอื่น ดังนั้น อย่าไปหวังว่าจะหวดทีเดียวให้คู่ต่อสู้รับกลับมาไม่ได้ ในแต่ละเกม ลูกวินเนอร์มีให้เห็นน้อยกว่า ดังนั้น การเล่นเทนนิสบนคอร์ทดินจึงเป็นเกมยืดเยื้อพอสมควร เหมาะสำหรับนักเทนนิสที่ชอบคอยตั้งรับ ตีโต้ท้ายคอร์ท รวมทั้ง พวกที่ชอบเล่นท็อพสปิน ลูกเล่นอีกอย่างที่นักหวดถนัดคอร์ทดินชอบใช้คือ ลูกหยอด ใครไม่ถนัดคอร์ทประเภทนี้ก็ยากที่จะเข้าสู่รอบลึกๆ เพราะการเคลื่อนที่บนคอร์ทดินนั้นแตกต่างจากคอร์ทอื่นอย่างสิ้นเชิง มันเป็นลักษณะการไถลเข้าหาลูกบอลแล้วตีมากกว่าการเล่นบนฮาร์ดคอร์ทหรือกราสคอร์ทที่ต้องวิ่งไปแล้วหยุดเพื่อหวดลูกบอล
นักเทนนิสที่ถนัดการเล่นบน คอร์ทดิน ถ้าเป็นผู้หญิงก็ต้อง ชุสตีน เอแน็ง ( Justine Henin ) อดีตมือ 1 ของโลกชาวเบลเยียม ที่คว้าแชมป์หญิงเดี่ยว โรล็อง การโรส หรือ เฟรนช์ โอเพน มา 4 สมัยในปี 2003 และ 2005-2007 ส่วนฝ่ายชายเป็น ราฟาเอล นาดาล มือ 1 ของโลกชาวสเปนแน่นอน เพราะหมอนี่กวาดแชมป์ชายเดี่ยว เฟรนช์ โอเพน มาแล้ว 4 สมัยซ้อนในปี 2005-2008 ซึ่งว่าที่จริงแล้ว นาดาล ก็ไม่เคยแพ้ใน เฟรนช์ โอเพน เลยตั้งแต่ลงแข่งมา แถมยังเป็นเจ้าของสถิติชนะติดต่อกันบนคอร์ทชนิดเดียวกันยาวนานที่สุดด้วย โดยตั้งแต่เดือนเมษายน 2005 ถึงเดือนพฤษภาคม 2007 เขาทำสถิติได้รับชัยชนะบน เคลย์ คอร์ท ติดต่อกันเอาไว้ที่ 81 แมตช์
วันอังคารที่ 14 เมษายน พ.ศ. 2552
Example of how to unlever and relever to find WACC at differnt Debt ratio
The figures are from Conrail (B) (Harvard Business School's case study)
How to Calculate Conrail’s WACC (@industrial average debt ratio =>49%)
1. Calculate Ke from Conrail’s beta (1.30) given in exhibit 10
Ke= Rf + Beta*(Market risk Premium)
= 6.54% + 1.3 * 7% => 15.64% (Ke @ Conrail’s current debt ratio (21%)
2. Assume Kd = 8.11% unchanged (equal to Yield on Long term corporate bond of Baa)
3. Calculate opportunity cost (K, or unlevered return) from below fomula
K = Kd (D/Tc) + Ke(E/Tc) Where Tc = D+E
K = 8.11% * 21% + 15.64* 79% => 14.058%
4. Relever back @ new debt ratio to find new Ke @ target debt ratio
Ke (new) *E/Tc = K – Kd*(D/Tc)
Ke*51% = 14.058% - 8.11%*(49%)
Ke (new) = 19.77%
(This is Ke @ target debt ratio = 49%)
5. Calculate new WACC @Target debt ratio (49%)
WACC = Kd(1-T)*D/Tc + Ke*E/Tc
= 8.11%*(1-0.35)*49% + 19.77%*51%
=12.667%
How to Calculate Conrail’s WACC (@industrial average debt ratio =>49%)
1. Calculate Ke from Conrail’s beta (1.30) given in exhibit 10
Ke= Rf + Beta*(Market risk Premium)
= 6.54% + 1.3 * 7% => 15.64% (Ke @ Conrail’s current debt ratio (21%)
2. Assume Kd = 8.11% unchanged (equal to Yield on Long term corporate bond of Baa)
3. Calculate opportunity cost (K, or unlevered return) from below fomula
K = Kd (D/Tc) + Ke(E/Tc) Where Tc = D+E
K = 8.11% * 21% + 15.64* 79% => 14.058%
4. Relever back @ new debt ratio to find new Ke @ target debt ratio
Ke (new) *E/Tc = K – Kd*(D/Tc)
Ke*51% = 14.058% - 8.11%*(49%)
Ke (new) = 19.77%
(This is Ke @ target debt ratio = 49%)
5. Calculate new WACC @Target debt ratio (49%)
WACC = Kd(1-T)*D/Tc + Ke*E/Tc
= 8.11%*(1-0.35)*49% + 19.77%*51%
=12.667%
ขอบคุณพระเจ้าเรื่องไปทันเรียนอย่างอัศจรรย์
วันจันทร์ที่ 13 April 09
วันนี้มี class เรียนที่ MIT ตอนบ่ายโมง แถมมีการบ้านที่ต้องดูให้เสร็จก่อนไป แต่ก็ดันตื่นสายตั้ง 11 A.M.
ตอนนั้นก็คิดว่าจะต้องรีบทำงานให้เสร็จ แต่พระเจ้าก็พูดเข้ามาในใจว่าให้ เริ่มต้นวันใหม่ด้วยการใช้เวลากับพระองค์ก่อน (พระคัมภีร์บอกว่า "จงแสวงหาแผ่นดินของพระเจ้าและความชอบธรรมของพระองค์ก่อน แล้วพระองค์จะทรงเพิ่มเติมสิ่งทั้งปวงให้"
ก็เลยตัดสินใจว่าจะใช้เวลากับพระองค์ ก็อธิษฐานคุยกับพระเจ้า อ่านพระคัมภีร์ เสร็จก็ประมาณเกือบเที่ยง รีบกินข้าวจนประมาณเที่ยงก็รีบทำงาน จนถึงบ่ายครึ่ง ก็ต้องรีบแต่งตัว เดี๋ยวจะไม่ทันรถรอบ 12:42 เพราะถ้าไม่ไปรอบนี้ก็คงไม่น่าทันเข้า class
สุดท้ายก็ไม่ทันจริงๆ ก็ลังเลว่าจะเดินไปดีมั้ย ไปที่ Harvard Square (ประมาณ 10 นาที) หรือว่าจะรอรถเมล์รอบถัดไป สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปคิดว่า น่าจะดีที่จะได้คุยกับพระเจ้าระหว่างเดินไปด้วย พอเดินไปซักพัก ตอนนั้นก็เกือบจะบ่ายโมงแล้ว ก็เห็นรถเมล์ขับผ่านไป รู้สึกเซ็งเล็กน้อย เพราะถ้าได้ขึ้นรถก็คงจะสายน้อยหน่อย แต่ก็เหมือนกับพระเจ้าบอกในใจว่า ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น พระเจ้าจะดูแลเอง
ก็เลยค่อยๆเดินไปจนถึงสถานีรถไฟ ก็ขึ้นรถไปลงที่ MIT รีบจ้ำไปที่ห้องตอนนั้นก็บ่ายโมงสิบแล้ว
ระหว่างเดินก็คิดว่า จะเข้าห้องไปยังไงดีถึงจะไม่รบกวนคนอื่นมากนัก แต่พอไปถึงหน้าห้องกลับกลายเป็นว่า เห็นทุกคนยืนอยู่หน้าห้อง รวมทั้งอาจารย์ด้วย (ปกติเรื่องแบบนี้ ยากมากๆที่จะเกิดขึ้น เพราะที่นี่เค้าจัดระบบห้องเรียนดีมาก) ก็เลยได้รู้ว่าวันนี้มีเหตุการณ์พิเศษคือมี Congressman มากล่าว speech แล้วพอดีเค้าใช้เวลานาน ห้องเรียนซึ่งถูกใช้เป็นห้องของพวกสื่อมวลชนก็เลยต้อง delay ออกไป ทำให้ class เรายังเริ่มไม่ได้
ขอบคุณพระเจ้าจริงๆที่ไปทันอย่างอัศจรรย์ เมื่อเราวางใจในพระองค์ ให้พระองค์ก่อน พระองค์ก็จะดูแลที่เหลือเอง ขอเพียงเชื่อและฟังคำของพระองค์และวางใจ
ขอบคุณพระเจ้าครับ
วันนี้มี class เรียนที่ MIT ตอนบ่ายโมง แถมมีการบ้านที่ต้องดูให้เสร็จก่อนไป แต่ก็ดันตื่นสายตั้ง 11 A.M.
ตอนนั้นก็คิดว่าจะต้องรีบทำงานให้เสร็จ แต่พระเจ้าก็พูดเข้ามาในใจว่าให้ เริ่มต้นวันใหม่ด้วยการใช้เวลากับพระองค์ก่อน (พระคัมภีร์บอกว่า "จงแสวงหาแผ่นดินของพระเจ้าและความชอบธรรมของพระองค์ก่อน แล้วพระองค์จะทรงเพิ่มเติมสิ่งทั้งปวงให้"
ก็เลยตัดสินใจว่าจะใช้เวลากับพระองค์ ก็อธิษฐานคุยกับพระเจ้า อ่านพระคัมภีร์ เสร็จก็ประมาณเกือบเที่ยง รีบกินข้าวจนประมาณเที่ยงก็รีบทำงาน จนถึงบ่ายครึ่ง ก็ต้องรีบแต่งตัว เดี๋ยวจะไม่ทันรถรอบ 12:42 เพราะถ้าไม่ไปรอบนี้ก็คงไม่น่าทันเข้า class
สุดท้ายก็ไม่ทันจริงๆ ก็ลังเลว่าจะเดินไปดีมั้ย ไปที่ Harvard Square (ประมาณ 10 นาที) หรือว่าจะรอรถเมล์รอบถัดไป สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปคิดว่า น่าจะดีที่จะได้คุยกับพระเจ้าระหว่างเดินไปด้วย พอเดินไปซักพัก ตอนนั้นก็เกือบจะบ่ายโมงแล้ว ก็เห็นรถเมล์ขับผ่านไป รู้สึกเซ็งเล็กน้อย เพราะถ้าได้ขึ้นรถก็คงจะสายน้อยหน่อย แต่ก็เหมือนกับพระเจ้าบอกในใจว่า ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น พระเจ้าจะดูแลเอง
ก็เลยค่อยๆเดินไปจนถึงสถานีรถไฟ ก็ขึ้นรถไปลงที่ MIT รีบจ้ำไปที่ห้องตอนนั้นก็บ่ายโมงสิบแล้ว
ระหว่างเดินก็คิดว่า จะเข้าห้องไปยังไงดีถึงจะไม่รบกวนคนอื่นมากนัก แต่พอไปถึงหน้าห้องกลับกลายเป็นว่า เห็นทุกคนยืนอยู่หน้าห้อง รวมทั้งอาจารย์ด้วย (ปกติเรื่องแบบนี้ ยากมากๆที่จะเกิดขึ้น เพราะที่นี่เค้าจัดระบบห้องเรียนดีมาก) ก็เลยได้รู้ว่าวันนี้มีเหตุการณ์พิเศษคือมี Congressman มากล่าว speech แล้วพอดีเค้าใช้เวลานาน ห้องเรียนซึ่งถูกใช้เป็นห้องของพวกสื่อมวลชนก็เลยต้อง delay ออกไป ทำให้ class เรายังเริ่มไม่ได้
ขอบคุณพระเจ้าจริงๆที่ไปทันอย่างอัศจรรย์ เมื่อเราวางใจในพระองค์ ให้พระองค์ก่อน พระองค์ก็จะดูแลที่เหลือเอง ขอเพียงเชื่อและฟังคำของพระองค์และวางใจ
ขอบคุณพระเจ้าครับ
วันเสาร์ที่ 11 เมษายน พ.ศ. 2552
.bmp)
.bmp)
.bmp)
ชีวิตคริสเตียนกับการทดลอง
ใครที่คิดว่าชีวิตหลังรับเชื่อในองค์พระเยซูคริสต์จะเป็นชีวิตที่สบาย ชิลๆ แล้วล่ะก็คงรู้สึกตัวแล้วว่าผิดถนัด
โลกที่เราอยู่รอบตัวนี้ยังคงมีการทดลองที่พยามจะนำเราออกไปจากทางของพระเจ้า
ในพระคัมภีร์ 1 เปโตรบทที่ 1:6-7 กล่าวว่า
" ในความรอดนั้นท่านทั้งหลายชื่นชมยินดี ถึงแม้ว่าเดี๋ยวนี้ จำเป็นที่ท่านจะต้องทนทุกข์ทรมานชั่วขณะหนึ่งในการถูกทดลองต่างๆ เพื่อการลองดูความเชื่อของท่าน อันประเสริฐยิ่งกว่าทองคำ ซึ่งแม้จะเสียไปได้ก็ยังถูกลองด้วยไฟ จะได้เป็นเหตุให้เกิดการสรรเสริญ เกิดศักดิ์ศรีและเกียรติ ในเวลาที่พระเยซูคริสต์จะเสด็จมาปรากฏ"
ตอนอ่านก็งงนิดหน่อยว่า ทำไมพระเจ้ารู้อยู่ว่าความเชื่อของเรามันอาจจะเสียไปได้จากการทดลอง ทำไมพระองค์ยังทรงต้องให้เราอยู่ในการทดลองอีกนะ แต่ก็ขอบคุณพระเจ้าที่พระองค์ให้ผมได้มีโอกาสไปอ่านหนังสือของ อาจารย์ชาร์ล แสตนลีย์ (Charles Stanley) ชื่อการทดลอง (Winning the war within)
ในหนังสืออาจารย์บอกว่า "การเติบโต กับการทดลอง สองสิ่งนี้จำเป็นที่จะต้องมาด้วยกัน" อาจารย์ยังได้ยกตัวอย่างของการการพายเรือในแม่น้ำที่เชี่ยวสายหนึ่ง ถ้าผู้พาย(เปรียบเทียบได้กับตัวเรา) พยามทำในส่วนของเราคือพายอย่างเต็มที่ นอกจากที่เราข้ามผ่านสายน้ำที่เชี่ยวนี้ไปได้แล้ว เราก็ยังได้พัฒนาร่างกายของเราให้แข็งแรง ประสบการณ์ สติปัญญาในการรับมือกับปัญหา หรือพูดง่ายๆคือเราเติบโตขึ้น
แต่เราเกิดบอกว่าเบื่อแล้ว ขี้เกียจพายแล้ว พอเถอะ เรือก็จะถึงคราวอับปางลง
พระเจ้าเป็นผู้นำให้เราเข้าไปในสถานการณ์ที่ยาก เพราะพระองค์ต้องการให้เราเรียนรู้ที่จะเชื่อฟังพระองค์และเติบโตจนเป็นเหมือนพระองค์ พระองค์ทรงรักเรามากจนไม่สามารถปล่อยให้เราเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตไปตลอดเวลาได้ จริงอยู่ตอนเด็กๆแบเบาะ เราอาจจะไม่ต้องทำอะไร นอนให้คนมาป้อนนมป้อนน้ำ เปลี่ยนผ้าอ้อม แต่ถ้าเราโตจนอายุ 6 ขวบ ยังไม่ยอมหัดทำอะไรเอง พ่อแม่คงกลุ้มใจ
บางคนอาจจะรู้สึกว่าแต่สถานการณ์ที่พระเจ้านำเราเข้าไป มันยากเกินไปสำหรับเรา พระคัมภีร์มีคำตอบไว้ว่า " ไม่มีการทดลองใดๆที่เกิดขึ้นกับท่าน นอกเหนือการทดลองซึ่งเคยเกิดกับมนุษย์ทั้งหลาย พระเจ้าทรงสัตย์ธรรม พระองค์จะไม่ทรงให้ท่านต้องถูกทดลองเกินกว่าที่ท่านจะทนได้ และเมื่อท่านถูกทดลองนั้น พระองค์จะทรงโปรดให้ท่านมีทางที่จะหลีกเลี่ยงได้ด้วย เพื่อท่านจะกำลังทนได้" (1 โครินธ์ 10:13)
แต่มีสามสิ่งสำคัญที่ไม่อาจลืมได้คือ 1) เป็นสิ่งที่แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งซะอีกที่เราจะต้องเจอการทดลอง 2) เรามีศักยภาพที่พระเจ้าประทานให้ที่จะเอาชนะการทดลอง ถึงแม้เราจะยังไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ 3) พระเจ้าพร้อมและทรงต้องการที่จะช่วยเรา เพราะพระองค์อนุญาตให้สิ่งเหล่านี้เข้ามาเพราะพระองค์รู้ดีว่าเราจะเติบโตขึ้นอย่างไร
เมือ่เราชนะการทดลองที่เข้ามาในแต่ละวัน เราก็จะเข้มแข็งขึ้น มีศักดิ์ศรีมากขึ้นเป็นลำดับ (คือเป็นเหมือนพระเยซูคริสต์มากขึ้น) และเมื่อเราเกิดผลแบบนั้นก็จะนำไปสู่การถวายเกียรติแด่พระเจ้าผู้เป็นที่รักยิ่งของเรา
ขอพระเจ้าโปรดช่วยพวกเราด้วยครับที่จะมีชีวิตที่ถวายเกียรติแดพระองค์โดยการเอาชนะการทดลองในแต่ละวันด้วยความหวังและวางใจในพระเจ้า
ในพระนามพระเยซูคริสต์เจ้าอาเมน
โลกที่เราอยู่รอบตัวนี้ยังคงมีการทดลองที่พยามจะนำเราออกไปจากทางของพระเจ้า
ในพระคัมภีร์ 1 เปโตรบทที่ 1:6-7 กล่าวว่า
" ในความรอดนั้นท่านทั้งหลายชื่นชมยินดี ถึงแม้ว่าเดี๋ยวนี้ จำเป็นที่ท่านจะต้องทนทุกข์ทรมานชั่วขณะหนึ่งในการถูกทดลองต่างๆ เพื่อการลองดูความเชื่อของท่าน อันประเสริฐยิ่งกว่าทองคำ ซึ่งแม้จะเสียไปได้ก็ยังถูกลองด้วยไฟ จะได้เป็นเหตุให้เกิดการสรรเสริญ เกิดศักดิ์ศรีและเกียรติ ในเวลาที่พระเยซูคริสต์จะเสด็จมาปรากฏ"
ตอนอ่านก็งงนิดหน่อยว่า ทำไมพระเจ้ารู้อยู่ว่าความเชื่อของเรามันอาจจะเสียไปได้จากการทดลอง ทำไมพระองค์ยังทรงต้องให้เราอยู่ในการทดลองอีกนะ แต่ก็ขอบคุณพระเจ้าที่พระองค์ให้ผมได้มีโอกาสไปอ่านหนังสือของ อาจารย์ชาร์ล แสตนลีย์ (Charles Stanley) ชื่อการทดลอง (Winning the war within)
ในหนังสืออาจารย์บอกว่า "การเติบโต กับการทดลอง สองสิ่งนี้จำเป็นที่จะต้องมาด้วยกัน" อาจารย์ยังได้ยกตัวอย่างของการการพายเรือในแม่น้ำที่เชี่ยวสายหนึ่ง ถ้าผู้พาย(เปรียบเทียบได้กับตัวเรา) พยามทำในส่วนของเราคือพายอย่างเต็มที่ นอกจากที่เราข้ามผ่านสายน้ำที่เชี่ยวนี้ไปได้แล้ว เราก็ยังได้พัฒนาร่างกายของเราให้แข็งแรง ประสบการณ์ สติปัญญาในการรับมือกับปัญหา หรือพูดง่ายๆคือเราเติบโตขึ้น
แต่เราเกิดบอกว่าเบื่อแล้ว ขี้เกียจพายแล้ว พอเถอะ เรือก็จะถึงคราวอับปางลง
พระเจ้าเป็นผู้นำให้เราเข้าไปในสถานการณ์ที่ยาก เพราะพระองค์ต้องการให้เราเรียนรู้ที่จะเชื่อฟังพระองค์และเติบโตจนเป็นเหมือนพระองค์ พระองค์ทรงรักเรามากจนไม่สามารถปล่อยให้เราเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตไปตลอดเวลาได้ จริงอยู่ตอนเด็กๆแบเบาะ เราอาจจะไม่ต้องทำอะไร นอนให้คนมาป้อนนมป้อนน้ำ เปลี่ยนผ้าอ้อม แต่ถ้าเราโตจนอายุ 6 ขวบ ยังไม่ยอมหัดทำอะไรเอง พ่อแม่คงกลุ้มใจ
บางคนอาจจะรู้สึกว่าแต่สถานการณ์ที่พระเจ้านำเราเข้าไป มันยากเกินไปสำหรับเรา พระคัมภีร์มีคำตอบไว้ว่า " ไม่มีการทดลองใดๆที่เกิดขึ้นกับท่าน นอกเหนือการทดลองซึ่งเคยเกิดกับมนุษย์ทั้งหลาย พระเจ้าทรงสัตย์ธรรม พระองค์จะไม่ทรงให้ท่านต้องถูกทดลองเกินกว่าที่ท่านจะทนได้ และเมื่อท่านถูกทดลองนั้น พระองค์จะทรงโปรดให้ท่านมีทางที่จะหลีกเลี่ยงได้ด้วย เพื่อท่านจะกำลังทนได้" (1 โครินธ์ 10:13)
แต่มีสามสิ่งสำคัญที่ไม่อาจลืมได้คือ 1) เป็นสิ่งที่แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งซะอีกที่เราจะต้องเจอการทดลอง 2) เรามีศักยภาพที่พระเจ้าประทานให้ที่จะเอาชนะการทดลอง ถึงแม้เราจะยังไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ 3) พระเจ้าพร้อมและทรงต้องการที่จะช่วยเรา เพราะพระองค์อนุญาตให้สิ่งเหล่านี้เข้ามาเพราะพระองค์รู้ดีว่าเราจะเติบโตขึ้นอย่างไร
เมือ่เราชนะการทดลองที่เข้ามาในแต่ละวัน เราก็จะเข้มแข็งขึ้น มีศักดิ์ศรีมากขึ้นเป็นลำดับ (คือเป็นเหมือนพระเยซูคริสต์มากขึ้น) และเมื่อเราเกิดผลแบบนั้นก็จะนำไปสู่การถวายเกียรติแด่พระเจ้าผู้เป็นที่รักยิ่งของเรา
ขอพระเจ้าโปรดช่วยพวกเราด้วยครับที่จะมีชีวิตที่ถวายเกียรติแดพระองค์โดยการเอาชนะการทดลองในแต่ละวันด้วยความหวังและวางใจในพระเจ้า
ในพระนามพระเยซูคริสต์เจ้าอาเมน
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)
